29 December 2006

Αυτός ο κόσμος δε μου ανήκει

Τετάρτη 27/12 11.00πμ

Μάθημα οδήγησης μετά από 1 ολόκληρο μήνα - τα πήγα καλά σε γενικές γραμμές !
Στα καπάκια για ψώνια και για καφέ με τη Φ.
"Έχασες που δεν είδες Παρα Πέντε τη Δευτέρα, το επεισόδιο μαμάει σου λέω. Ειδικά η τελευταία σκηνή"
"Δεν πειράζει, θα το' χει σ' επανάληψη μετά τις γιορτές, θα το δω τότε"
"Καλά, λέμε, έγραψε"... και συνεχίζει "έγινε αυτό, εκείνο και τ' άλλο" (ακολουθούν 10 λεπτά ατελείωτης περιγραφής)
"Καλά, καλά με έπεισες, θα το κατεβάσω όταν γυρίσω σπίτι"


2 μέρες μετά 5.00μμ


Ακούω επανειλημμένα το "Love me tender" από Elvis Presley (ακουγόταν στην επίμαχη σκηνή του Παρα Πέντε). Δε με αναγνωρίζω ούτε εγώ. Έχει κολλήσει το μυαλό μου εκεί (μου τα 'λεγε η Φ, να πω ότι δε μου τα 'λεγε).
Σαν σκηνή δεν είναι κάτι προτότυπο ή κάτι που δεν περιμένεις να συμβεί - η όλη ιστορία γίνεται για την αίσθηση που σου αφήνει, το μετά. Μια νοσταλγία για στιγμές σαν κι αυτή που έχεις ζήσει στο παρελθόν (πάνε 3 χρόνια τώρα, μα το θυμάμαι σαν να 'ταν χθες, ένα συντριβάνι, ένα πεφταστέρι και μία ευχή), ένας καημός για το αν θα 'ρθουν ξανά στιγμές σαν αυτή, γεμάτες μαγεία (όχι ότι δεν είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή που έχω, απλά θέλω να είναι πιο έντονη - ίσως βέβαια και να μην αντέχω το έντονο που ψάχνω) και τέλος μια πικρία, βλέποντας ότι ζεις σε ένα κόσμο που δε σου ανήκει, όπου όλα αυτά είναι ξεπερασμένα.
Κατευθείαν στέλνω πμ στην Α. και της βάζω ολόκληρο το επεισόδιο, 400ΜΒ, στο sharing folder (μια που είναι στην Κύπρο η κοπέλα, όπου θα προβληθεί σε καμιά 15αριά μέρες). Το έριξα και σε 2-3 ακόμα folders! Εξαπλώνεται σαν ιός!
Κε Καπουτζίδη, νομίζω ότι τόση διαφήμιση στο παραπάνω επεισόδιο δεν έχει κάνει ούτε το Tv Ζάπινγκ, ούτε ο Τηλεθεατής, ούτε το Τηλέραμα - το κάνω μόνο και μόνο επειδή είστε συμπατριώτης.

Δε φταίω εγώ που είμαι χαζορομαντική - η μητέρα μου φταίει που με γέννησε 14 Φλεβάρη
Αστειεύομαι!

28 December 2006

John Legend - Save Room

Say that you stay a little
Don't say bye bye tonight
Say you'll be mine
just a little of bit of love
Is worth a moment of your time

Knocking on your door just a little
so cold outside tonight
let's get the fire burning
I know, I keep it burining right

If you stay, won't you stay - stay

save room for my love
save room for a moment to be with me
save room for my love save a little
save a little for me
won't you save a little
save a little for me - ohh

This just might hurt a little
love hurts sometimes when you do it right
Don't be affraid of a little bit of pain
pleasure is just on the other side
Let down your guard just a little
I 'll keep you safe in these arms of mine
Hold on to me - pretty baby
You will see I can be all you need

If you stay, won't you stay - stay

save room for my love
save room for a moment to be with me...

Ohhh come on
Make time to live a little
don't let this moment slip by tonight
you never know what you are missing untill you try
I keep you satisfied
if you stay, won't you stay - stay

save room for my love
save room for a moment to be with me...

Μηδενιστής - Να μ' αγαπάς

Ένα σου λεπτό για να μην υποφέρω
Μια ματιά στο φως είσαι και σε θέλω
Σκέψου που θα πας, είμαι ένα κομμάτι
Θέλω να ζητάς τη δική μου αγάπη
(Ένα σου λεπτό)
Να, να μ' αγαπάς
(Μια ματιά στο φως)
Να, να μ' αγαπάς

Μια ζωή γεμάτη ναι, με λάθη
Και λέξεις που απ' τα χείλη βγαίνουν και τρέμουν
Πες μου ποιος θα μου πει το πώς
Ποιος θα μου δείξει πως
Μένω να ψάχνω κι εσύ κρυμμένος εχθρός
Για την καρδιά μου παραμένεις φόβος
Στα όνειρά μου ακολουθώ την μορφή σου
Βαδίζεις μόνος
Πες μου πότε θέλεις, πόσο θες να με έχεις;
Πες μου ότι νοιάζεσαι, με θέλεις
Ζητώντας την αγάπη περιμένω να σου δείξω κάτι
Κυλά το δάκρυ, το μελάνι χύνεται, γράφει Σε Θέλω
Να μ' αγκαλιάζεις και να ξέρω ότι πιο ψηλά θα πάμε
Κι απ’ τα αστέρια πιο ψηλά πετάμε
Πάρε με αγκαλιά και μην κοιτάς που πάμε

Ένα σου λεπτό για να μην υποφέρω
Μια ματιά στο φως είσαι και σε θέλω
Σκέψου που θα πας, είμαι ένα κομμάτι
Θέλω να ζητάς τη δική μου αγάπη
(Ένα σου λεπτό)
Να, να μ' αγαπάς
(Μια ματιά στο φως)
Να, να μ' αγαπάς


Μην ρωτάς ποτέ γιατί φταίει η ζωή
Τα πάντα φτιάχνουνε μ’ ένα φιλί
Όμως παραμένει ανοιχτός ο δρόμος
Σβήνει ο πόνος
Βαδίζουμε κι οι δυο τώρα μαζί
Σφιχτά τα χέρια
Μια νύχτα που ζηλεύουνε τ’ αστέρια
Κρατάνε όλα μια στιγμή,
Μαχαίρια στην καρδιά που ίσως θα φύγεις
Μια ζωή δεν φτάνει να σου δείξω τι αξίζεις
Γεμίζεις την καρδιά και τον πλανήτη μου γεμίζεις
Κοιτάς πιο μακριά δεν σταματάς να ελπίζεις
Πέταξα, έφυγα, κοντά σου έφτασα, μέθυσα, κέρασα εσένα με εμένα
Θέλησα εσένα για μένα, μόνο για μένα

Ένα σου λεπτό για να μην υποφέρω
Μια ματιά στο φως είσαι και σε θέλω...

Η μαμά χτύπησε ξανά την πόρτα.


Είπε: "Είναι δέκα και μισή, Γκέοργκ, το τραπέζι είναι στρωμένο. Έχεις να διαβάσεις πολύ ακόμα;"
Είπα κάπως ανεπίσημα: "Μικρό, αγαπητό κορίτσι με τα πορτοκάλια. Σε σκέφτομαι. Μπορείς να περιμένεις λίγο ακόμα;"
Δεν μπορούσα να τη δω μέσα απ' την πόρτα. Αλλά άκουσα ότι βουβάθηκε.
Είπα: "Πού και πού στη ζωή χρειάζεται να μάθουμε να λαχταρούμε λιγάκι κάτι."
~
Έπρεπε να την έβλεπες! Έπρεπε να την έβλεπες να χορεύει στους δρόμους της πολης. Έπρεπε να την έβλεπες να στέκεται στις εκθέσεις τέχνης! Κι έπρεπε να την άκουγες να γελάει! Δε μπορούσα να μη βάλω κι εγώ τα γέλια. Δεν ξέρω τίποτα πιο μεταδοτικό από το γέλιο.
~
Τώρα είναι σειρά σου ν' απαντήσεις Γκέοργκ, τώρα έχεις εσύ το λόγο.
Σε ρωτάω άλλη μια φορά. Τι θ' αποφάσιζες αν είχες την επιλογή; Θ' αποφάσιζες να ζήσεις μια σύντομη ζωή εδώ στη γη για να σε πάρουν ύστερα από λίγα χρόνια χωρίς δικαίωμα επιστροφής; Ή θα έλεγες: "Όχι, ευχαριστώ";
~
Πάτησα το πλήκτρο Home και το κάθετο βέλος για να διατρέξω όλο το αρχείο. Η διαδικασία κράτησε μια αιωνιότητα, σίγουρα δέκα δευτερόλεπτα. Και ναι, η τελευταία φράση του κειμένου έλεγε: Το όνειρο του απίθανου έχει δική του ονομασία. Το αποκαλούμε "ελπίδα".


Appelsinpiken - Jostein Gaarder

"Μιρέιγ", είπε αποφασιστικά.


"Μιρέιγ", ψέλλισε ξανά, πασχίζοντας να βρει έναν τρόπο για να οδηγήσει τη συζήτηση σε πιο ασφαλές έδαφος.
Αλλά εκείνη είχε σηκώσει τα χέρια της στο πρόσωπό του γλιστρώντας τα δάχτυλά της μέσα στα μαλλιά του. Τον τραβούσε απαλά προς το μέρος της. Θεέ μου, σκέφτηκε εκείνος, πρέπει να έχω τρελαθεί! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!...
"Μιρέιγ", είπε ξανά, με τα χείλη του ν' αγγίζουν σχεδόν τα δικά της. "Δεν μπορώ... δεν μπορούμε..." Ένιωσε όλα τα φράγματα να γκρεμίζονται μέσα του όταν τα χείλη του έσμιξαν με τα δικά της, το αίμα να κοχλάζει στις φλέβες του. Όχι. Δεν μπορούσε. Όχι αυτό. Όχι τώρα...
Προσπαθούσε να θυμηθεί τί έκανε και γιατί δεν έπρεπε να το κάνει, αλλά το μόνο που επιθυμούσε ήταν να ξεχάσει. Η Μιρέιγ τον συναγωνιζόταν μ' ένα πάθος σκοτεινότερο, πιο παράφορο απ' το δικό του.
Τον κοίταζε, με τα μάτια της δυο βαθιές πράσινες λίμνες, και ήταν σίγουρος ότι ένιωθε το ίδιο.

Είχε κάνει έρωτα σε πολλές γυναίκες, τόσο πολλές ώστε είχε χάσει πια το λογαριασμό - όταν όμως έγειρε αποκαμωμένος μέσα στα απαλά ανάκατα σεντόνια του κρεβατιού του, με τα μακριά μέλη της Μιρέιγ μπλεγμένα με τα δικά του, δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε μία. Ήξερε ότι δε θα ξαναζούσε ποτέ παρόμοια εμπειρία.
Την κοίταξε τώρα ξαπλωμένη. Τα μπερδεμένα μαλλιά της ήταν σαν όνειρο πάνω στα δροσερά λινά κλινοσκεπάσματα. Εκείνη ανταπέδωσε το βλέμμα του με τα βαθυπράσινα μάτια της. Και χαμογέλασε.

The Eight - Katherine Neville

23 December 2006

Ήτανε μια φορα..

Ήταν ένα πουλί που πετούσε πάνω από τη θάλασσα και έβλεπε την καρδιά του σαν να βρισκόταν μπροστά σε καθρέφτη.
Και τότε ήρθε ένα ψάρι και του την έκλεψε.
Το πουλί άρχισε να του μιλάει για τα δέντρα και τ' αστέρια κι εκείνο του χάρισε ένα αστέρι της θάλασσας για να στολίσει τη φωλιά του.
"Πάρε με μαζί σου", είπε το ψάρι στο πουλί.
Κι έτσι πέρασαν οι μέρες σ' ένα παλάτι.
Αγαπημένες, όμορφες μέρες..

Όμως από το πράθυρο το ψάρι έβλεπε τη θάλασσα κι έκλαιγε.
Άνοιξαν τότε οι ουρανοί κι έπιασε μπόρα. Σηκώθηκε κύμα που έφτασε μέχρι το παράθυρο εκείνο του παλατιού και πήρε μαζί του το ψάρι.
Κι ήρθε ο χειμώνας. Κι ήρθε η άνοιξη.

Πέταξε πάλι το πουλί πάνω από τη θάλασσα.
"Γιατί έφυγες; Αφού σε αγαπούσα", είπε.
Και τότε έγινε τις μέρες η θάλασσα σαν τον ουρανό και τα βράδια ο ουρανός σαν τη θάλασσα.

Έτσι δεν τους χώριζε πια τίποτα...

Θα πενθώ πάντα - μ'ακούς; - για σένα, μόνος, στον Παράδεισο


Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ'άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
~
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμησμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
~
Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
~
Πάντα εσύ τι πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει
~
Πουθενά δεν πάω, μ'ακούς
'Η κανείς ή κι οι δυο μαζί, μ'ακούς
~
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ'άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο

Το Μονόγραμμα Οδυσσέα Ελύτη

Χαμογέλα! Κάνει τους άλλους να ανησυχούν!



H περισσότερο χαμένη από όλες τις μέρες του ανθρώπου, είναι εκείνη κατά την οποία δεν γέλασε.
"Αριστοτέλης"

Να ζεις και να αγαπάς


Η ζωή είναι ωραία, μικρή, δύσκολη, σκληρή, άδικη, απρόβλεπτη.. έχω ήδη αριθμήσει 1 υπέρ, 4 κατά και 1 ουδέτερο.. όχι, δεν είναι πάντα ωραία, δυστυχώς είναι πάντα μικρή (στο χέρι σου είναι να ζήσεις την κάθε στιγμή), για τους περισσότερους δύσκολη, για μερικούς άδικη και για άλλους απρόβλεπτη, με την καλή ή την κακή έννοια.

Ζητάς πολλά απ'τη ζωή-να έχεις ένα κερδοφόρο επάγγελμα, ένα ζεστό σπιτάκι, ένα ωραίο αυτοκίνητο, ανθρώπους που να σε εκτιμάνε, παρέες για να περνάτε καλά, φίλους που σε καταλαβαίνουν, ένα σύντροφο που να πληρεί κάποιες προϋποθέσεις (όποιες κι αν είναι αυτές για τον καθένα μας), μια υγιή και αγαπημένη οικογένεια, διακοπές σε κάποιο ειδυλλιακό μέρος, κατανοητά πράγματα. Είναι όμως όλα αυτά που πραγματικά θες;

Μην αφήνεις τον χρόνο να κυλάει απλά, αξιοποίησε τον – στα λόγια ακούγεται εύκολο θα μου πεις και έχεις δίκιο.


Μάθε να γελάς, να γελάς πιο πολύ, να βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων .

Ο Χάρης Βλαβιανός έγραψε στα “Προνόμια θνητών",
Να ζεις με τη φθορά σου
Να ζεις με τη βεβαιότητα του θανάτου σου
Και να γελάς όμορφα, δυνατά
Να γελάς σαν αθάνατος

Όταν ονειρεύεσαι, να στοχεύεις ψηλά - βάλε στόχο το φεγγάρι, ακόμα κι αν αποτύχεις θα έχεις βρεθεί ανάμεσα στ' αστέρια. Φτάνει να πιστέψεις στα όνειρά σου με όλη σου την ψυχήκαι να προσπαθήσεις να τα υλοποιήσεις, με υπομονή, επιμονή, εμμονή και πείσμα. Μπορείς, απλά θέλησε!

Μην θεωρήσεις τον εαυτό σου πιο άτυχο από τους άλλους – η τύχη ευνοεί σε πολλές περιπτώσεις, όμως κανείς δεν κατάφερε κάτι σε αυτή τη ζωή μόνο επειδή υπήρξε καλότυχος

Και εάν όλη αυτή η προσπάθεια σε κουράζει, βρες λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, ξεκουράσου, διάβασε κάποιο βιβλίο, άκου μουσική, κάνε καμία τρέλα που και που, το έχεις ανάγκη. Ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για σένα, μόνο για σένα, και ένιωσες καλά;

Μάθε ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Πρώτα απ’ όλα αγάπησε τον εαυτό σου όσο πιο πολύ μπορείς.

Αυτό ισχύει και για το πώς βλέπεις τους άλλους – προσπάθησε να αντέξεις τα ελαττώματα και τις αδυναμίες των ανθρώπων που έχεις δίπλα σου. Εάν δεν το καταφέρεις, δεν χάλασε ο κόσμος.

Μην κάνεις πάντα αυτό που σου δείχνουν οι μεγαλύτεροι / πιο έμπειροι / πιο «σοφοί» από εσένα – θα σου δώσουν την έτοιμη πορεία να βγεις από έναν λαβύρινθο, χωρίς να έχεις ανακαλύψει τι θα μπορούσες να μάθεις εάν έψαχνες τη διέξοδο χωρίς τη βοήθεια τους. Αυτά που θα μάθεις ανακαλύπτοντας μόνη, θα σου φανούν χρήσιμα κάποια άλλη στιγμή της ζωής σου

Μην φοβάσαι την αποτυχία – όλοι ζούμε τέτοιες στιγμές. Μην απογοητεύεσαι

Μάθε να συγχωρείς – πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους

Ποτέ μην ανεχτείς να έχεις το δεύτερο ρόλο σε κάποιο έργο – επειδή αξίζεις, δεν θα κάνεις συμβιβασμούς. Η ηθική είναι πολλές φορές ταυτόσημη της έλξης, μην το ξεχνάς

Να είσαι προσεκτική όσον αφορά το ποιον εμπιστεύεσαι – πολλοί είναι αυτοί που θα σταθούν δίπλα σου σε δύσκολες στιγμές, αλλά πόσοι είναι εκείνοι που θα χαρούν πραγματικά με τη χαρά σου;

Κάποια στιγμή θα φτάσει η ώρα που όσοι αγαπάς θα φύγουν, θα προχωρήσουν χωρίς εσένα, οι παρέες σου, οι φίλοι σου, οι εραστές σου. Άφησε τους να φύγουν. Μην ψάχνεις το λόγο. Πρέπει να καταλάβεις πως η αγάπη έχει αρχή, μέση και τέλος. Επειδή έπαψε να υπάρχει, δεν σημαίνει πως η αγάπη που σου έδωσαν κάποτε ήταν ψεύτικη.

Όπως είπαν και οι Roxette το 1989 (εάν δεν κάνω λάθος) : Listen To Your Heart

Και τέλος κάτι που μου έμαθε ένας φίλος προ αμνημονεύτων χρόνων:
Ποτέ μη λυπάσαι γι’ αυτό που διάλεξες να’ σαι ,
δε χρωστάς σε κανένα, γι’ αυτό κανένα μη φοβάσαι
(για να είμαι σωστή απέναντι του θα βάλω και την υπογραφή του)
DARK III

Όλα τα παραπάνω απευθύνονται σε μία πολύυυ καλή φίλη, μήπως καταφέρω να την αφυπνίσω και συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα. Επειδή όμως η ζωή είναι ένα μάθημα στο οποίο τις περισσότερες φορές εσύ είσαι ο δάσκαλος, εσύ κι ο μαθητής, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να της δείξω την πόρτα. Η απόφαση εάν θα τη διαβεί ή όχι είναι δική της.


Με πολλή πολλή πολλή αγάπη,
Εύα & Amita Motion
Χορηγοί Θετικής Ενέργειας