Προς όλους τους κατόχους SE K800i

Σας έχει τύχει να προσπαθείτε να ανοίξετε το Κ800 σας και να μην ανταποκρίνεται? Αχρείαστο να είναι βέβαια, αλλά επειδή την πάτησα και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά και επειδή το service κάνει καμιά 10αριά μέρες να επιστρέψει το κινητό, voila 2 απλά βήματα για να αναστήσετε το Κ800 σας.
Όλα ξεκινησαν όταν επιχείρισα να αλλάξω κάρτα sim στο κινητό (τι το ήθελα Σαββατιάτικα). Βγάζω την μια καρτούλα, βάζω την άλλη, όλα καλά μέχρι εδώ. Βγάζω την 2η καρτούλα για να ξαναβάλω τη δική μου, πατάω το κουμπάκι του power, τίποτα. Το πατάω άλλη μία φορά, πάλι τίποτα. Πφφφ λέω, να δεις που δεν θα κάνει καλή επαφή με την μπαταρία. Ξαναβγάζω τη μπαταρία, την ξαναβάζω, τίποτα. Το συνδέω με το φορτιστή, πάλι τίποτα. Η μόνη ένδειξη ζωής που είχε το κινητό ήταν ότι άναβε το κόκκινο λαμπάκι από τις υπέρυθρες. Το συνδέω με usb στο pc μήπως του κάνω κανένα update, πάλι τίποτα. Google it και ξανά google it. Τελικά ήταν πολύ απλό.

• Κατεβάζουμε λοιπόν usb drivers από εδώ
• Κατεβάζουμε το WotanClient από εδώ
• Πατάμε ταυτόχρονα και συνέχεια το πλήκτρο 2 και το πλήκτρο 5 στο κινητό. Δεν τα αφήνουμε με τίποτα, ενώ παράλληλα συνδέουμε το usb καλωδιάκι.
• Εάν δεν υπάρχουν usb drivers (όπως στην περίπτωσή μου) λέμε στον οδηγό εγκατάστασης νέας συσκευής να δει το αρχειάκι ggsemc.inf που κατεβάσαμε από την παραπάνω διεύθυνση
• Αφού εγκατασταθούν οι οδηγοί, τρέχουμε το προγραμματάκι WotanClient και πατάμε Start
• Το προγραμματάκι θα εμφανίσει τις εξης ενδείξεις :

waiting...
phone found.
phone found at position 1
DB2020 detected
LOADER: OK
060712 1258 ALU4_CXC1329130_DB2020_SEMC_CERTLOADER_P3G
FC ID: 89 7E
connecting to server
connection OK
sending login
EROM: starting upgrade
EROM: done
Now disconnect phone and remove battery for a while.
== FINISHED OK ==

• Aφαιρούμε την μπαταρία για 1-2 λεπτά
• Τοποθετούμε ξανά την μπαταρία στο κινητό και voila , ανοίγει κανονικά

Δεν το πίστευα!! Όλα back to normal. Ήταν τόσο απλό τελικά :p

Νέο High Score στο Lumines

Λατρεύω αυτό το παιχνίδι!!

To νέο μου High Score είναι 92.000 . Άντε και εις ανώτερα (Ελπίζω βέβαια ο βασικός μου αντίπαλος να βελτιωθεί λιγάκι :p )

Haiku

Τα χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Τα χαϊκού στην Ιαπωνία
Ο γνωστότερος Ιάπωνας ποιητής των χαϊκού ήταν ο Ματσούο Μπασό (Matsuo Basho, 1644-1694). Το πιο φημισμένο από όλα τα χαίκού είναι δικό του:

παλιά λίμνη
ένας βάτραχος μέσα πηδά
ήχος νερού

古池や蛙飛込む水の音

Furu ike ya kawazu tobikomu mizu no oto

An old mere
When the frogs jump in
The sound of water

(το ποίημα αυτό απαγγέλλεται συχνότατα στην Ιαπωνία, ενώ συχνά γίνεται αντικείμενο έρευνας στην Ευρώπη και Αμερική, σχετικά με τη δυσκολία των Δυτικών να συλλάβουν το βαθύτερο νόημά του) Άλλοι γνωστοί Ιάπωνες ποιητές των χαϊκού ήταν ο Γιόσα Μπουσόν (Yosha Buson), o Μασαόκα Σίκι (Masaoka Shiki). Ειδικά ο τελευταίος ήταν πολυγραφότατος -έγραψε περίπου 23000 χαϊκού.

Μερικά παραδείγματα:

μια ίρις
πιο λευκή το σούρουπο
την άνοιξη

οι μέρες που μου απομένουν
είναι μετρημένες
σύντομη νύχτα

Ο Μασαόκα Σίκι έχει ιδρύσει την παλιότερη σχολή χαϊκού στην Ιαπωνία, την Χοτοτογκίσου. Υπάρχουν και άλλες ανάλογες σχολές στη χώρα αυτή, ενώ εκδίδονται περίπου πέντε χιλιάδες περιοδικά ποιήσης χαϊκού.

Jorge Luis Borges (Αργεντινή)

Ήμουν μικρός
δεν ήξερα τότε για θάνατο
ήμουν αθάνατος

Ευχαριστώ
για την τελευταία μέρα
του Σωκράτη

Pablo Neruda (Χιλή)

Πόσες βδομάδες
έχει η μέρα; Κι ο μήνας
πόσα χρόνια;

Γιατί η γη
μόλις βγουν οι βιολέτες
μαραζώνει;

Matsuo Basho (Ιαπωνία)

Ένα ακόμη χαϊκού!
ξανανθίζουν οι κερασιές
όχι το πρόσωπό μου

Richard von Sturmer (Ν. Ζηλανδία)

Τhey were gone
and before they were gone
they were gone

Alan Wells (Ν. Ζηλανδία)

Setting sun
snugged by a brunch.
The red berry

Δανάη Στρατηγοπούλου (Ελλάδα)

Όσο και να κλαις
μόνο κάτι αδένες
δικαιώνονται

Jorge Carrera Andrade (Εκουαδόρ)

Σαλιγκάρι:
ελάχιστη μετρική ταινία
για να μετράει τον αγρό ο Θεός

Dejan Bogojevic (Γιουγκοσλαβία)

Σ΄ άλλο νούφαρο
δες ο βάτραχος πήδηξε
μικρό το κρεββάτι του.

Martin Berner (Γερμανία)

"καυχησιάρικο"
λέει η χιονονιφάδα
στ΄ άσπρο γιασεμί

Bart Mesotten (Βέλγιο)

Σε δέντρο Χριστουγέννων
στριμωγμένος γέρος άγγελος
ακόμ΄ ανασαίνει...

Πηγή:
www.sigmatropic.gr , en.wikipedia.org

Λίγη παρακαλώ

九

Genes

Περπατώ μες στ' αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ' αυτά που 'ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.

Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο
κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο
δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα.
Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και
στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει
αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή κι ωραία. Μ' αν της μιλάς
ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι άλλου - που
μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και
δεν της πήρα τίποτα.

Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε «θυμάσαι;» Τι
να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροε-
τοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν
το περίμενα καθόλου. Έλεγα «μπα θα συνηθίσω». Κι όλα γύ-
ρω μου έτρεχαν. Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν -
ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά, φαίνεται, το
παράκανα. Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέ-
λος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και
τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

«Γιατί δε θάβουν τους ανθρώπους όρθιους σαν μητροπολιτά-
δες;» -έτσι μου 'λεγε. Και μια φορά, θυμάμαι, καλοκαίρι στο
νησί, που γυρίζαμε όλοι από ξενύχτι, ξημερώματα, πηδήσαμε
απ' τα κάγκελα στον κήπο του Μουσείου. Χόρευε πάνω στις
πέτρες και δεν έβλεπε τίποτα.

Έβλεπα τα μάτια του. Έβλεπα κάτι παλιούς ελαιώνες.

Έβλεπα μιαν επιτύμβια στήλη. Μια κόρη ανάγλυφη πάνω στην
πέτρα. Έμοιαζε λυπημένη και κρατούσε στη χούφτα της ένα
μικρό πουλί.

Εμένα κοίταζε, το ξέρω, εμένα κοίταζε. Κοιτάζαμε κι οι δυο την
ιδία πέτρα. Κοιταζόμασταν μεσ' απ' την πέτρα.

Ήταν ήρεμη και κρατούσε στη χούφτα της ένα μικρό πουλί.

Ήτανε καθιστή. Κι ήτανε πεθαμένη.

Ήτανε καθιστή και κρατούσε στη χούφτα της ένα μικρό πουλί.
Δε θα κρατήσεις ποτέ σου ένα πουλί εσύ - δεν είσαι αξία!

Ω, αν μ' αφήνανε, αν μ' αφήνανε.

Ποιος να σ' αφήσει;

Αυτός που δεν αφήνει τίποτα.

Αυτός, αυτός που δεν αφήνει τίποτα
κόβεται απ' τη σκιά του κι αλλού περπατά.

Είναι τα λόγια του άσπρα κι είναι ανείπωτα
κι είναι τα μάτια του βαθιά κι ανύπνωτα...

Μα' χε πάρει όλο το πάνω μέρος απ' την πέτρα. Και μαζί
μ' αυτήν και τ' όνομά της.

ΑΡΙΜΝΑ... σαν να τα βλέπω ακόμη χαραγμένα τα γράμματα μέ-
σα στο φως... ΑΡΙΜΝΑ ΕΦΗ ΕΛ...

Έλειπε. Όλο το πάνω μέρος έλειπε. Γράμματα δεν υπήρχανε
καθόλου.

ΑΡΙΜΝΑ ΕΦΗ ΕΛ... εκεί, πάνω σ' αυτό το ΕΛ, η πέτρα είχε κοπεί
και σπάσει. Το θυμάμαι καλά.

Στ' όνειρό της φαίνεται θα το 'χε δει κι αυτό για να το θυμάται.

Στ' όνειρό μου, ναι. Σ' έναν ύπνο μεγάλο που θα 'ρθει κάποτε
όλο φως και ζέστη και μικρά πέτρινα σκαλιά., θα περνάνε στο
δρόμο αγκαλιασμένα τα παιδιά όπως σε κάτι παλιές ταινίες ιτα-
λιάνικες.
Από παντού θ' ακούς τραγούδια και θα βλέπεις πελώριες γυναί-
κες σε μικρά μπαλκόνια να ποτίζουν τα λουλούδια τους.

...

Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα
δαιμονικά του κόσμου τ' ανεξόρκιστα
κι από το μέρος το άρρωστο γυρίστηκα
στον ήλιο και στο φως αυτοεξορίστηκα!

Κι απ' τις φουρτούνες τις πολλές γυρίστηκα
μες στους ανθρώπους αυτοεξορίστηκα!

...

Μιξοευρωπαϊστί τα πάντα λέγονται
γίνονται ξεγίνονται
μ' ευκολίες με δόσεις.
Καιρός των ανταλλακτικών:
σπάει λάστιχο-βάζεις λάστιχο
χάνεις Jimmy-βρίσκεις Bob.
C' est très pratique που 'λεγε κι η Annette
η ωραία σερβιτόρισσα του Tahiti.
Της είχανε υπογράψει δεκαεννέα εραστές τα στήθη της
μαζί με τον τόπο της καταγωγής τους
μια μικρή τρυφερή γεωγραφία.
Όμως θαρρώ στο βάθος ήταν ομοφυλόφιλη.
Τρώγε την πρόοδο
και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.

...

Το μόνο πράγμα που θα μείνει ανέπαφο
είναι η εκδίκηση.
Το σίδερο και η πέτρα έχουν τον τρόπο τους
θα μας καταβάλουν
και θα περάσουμε μια νέα λίθινη εποχή
θα τρομοκρατηθούμε ανάμεσα στους εξαγριωμένους
βροντόσαυρους·
τότε ίσως νοσταλγήσουμε
την ακρίβεια και την τελειότητα
ενός ρολογιού Patek Philippe..

Ε σεις Κύριοι της Τεχνοκρατίας
λίγο πιο δεξιά παρακαλώ:
κρατήστε μου μια θέση στο Α του Κενταύρου
και πάλι βλέπουμε.

Δυστυχώς και η Γη
με δικά μας έξοδα γυρίζει.

Remember remember the fifth of November
Gunpowder, treason and plot.
I see no reason why gunpowder, treason
Should ever be forgot...