Αυτός ο κόσμος δε μου ανήκει

Τετάρτη 27/12 11.00πμ

Μάθημα οδήγησης μετά από 1 ολόκληρο μήνα - τα πήγα καλά σε γενικές γραμμές !
Στα καπάκια για ψώνια και για καφέ με τη Φ.
"Έχασες που δεν είδες Παρα Πέντε τη Δευτέρα, το επεισόδιο μαμάει σου λέω. Ειδικά η τελευταία σκηνή"
"Δεν πειράζει, θα το' χει σ' επανάληψη μετά τις γιορτές, θα το δω τότε"
"Καλά, λέμε, έγραψε"... και συνεχίζει "έγινε αυτό, εκείνο και τ' άλλο" (ακολουθούν 10 λεπτά ατελείωτης περιγραφής)
"Καλά, καλά με έπεισες, θα το κατεβάσω όταν γυρίσω σπίτι"


2 μέρες μετά 5.00μμ

Ακούω επανειλημμένα το "Love me tender" από Elvis Presley (ακουγόταν στην επίμαχη σκηνή του Παρα Πέντε). Δε με αναγνωρίζω ούτε εγώ. Έχει κολλήσει το μυαλό μου εκεί (μου τα 'λεγε η Φ, να πω ότι δε μου τα 'λεγε).
Σαν σκηνή δεν είναι κάτι προτότυπο ή κάτι που δεν περιμένεις να συμβεί - η όλη ιστορία γίνεται για την αίσθηση που σου αφήνει, το μετά. Μια νοσταλγία για στιγμές σαν κι αυτή που έχεις ζήσει στο παρελθόν (πάνε 3 χρόνια τώρα, μα το θυμάμαι σαν να 'ταν χθες, ένα συντριβάνι, ένα πεφταστέρι και μία ευχή), ένας καημός για το αν θα 'ρθουν ξανά στιγμές σαν αυτή, γεμάτες μαγεία (όχι ότι δεν είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή που έχω, απλά θέλω να είναι πιο έντονη - ίσως βέβαια και να μην αντέχω το έντονο που ψάχνω) και τέλος μια πικρία, βλέποντας ότι ζεις σε ένα κόσμο που δε σου ανήκει, όπου όλα αυτά είναι ξεπερασμένα.
Κατευθείαν στέλνω πμ στην Α. και της βάζω ολόκληρο το επεισόδιο, 400ΜΒ, στο sharing folder (μια που είναι στην Κύπρο η κοπέλα, όπου θα προβληθεί σε καμιά 15αριά μέρες). Το έριξα και σε 2-3 ακόμα folders! Εξαπλώνεται σαν ιός!
Κε Καπουτζίδη, νομίζω ότι τόση διαφήμιση στο παραπάνω επεισόδιο δεν έχει κάνει ούτε το Tv Ζάπινγκ, ούτε ο Τηλεθεατής, ούτε το Τηλέραμα - το κάνω μόνο και μόνο επειδή είστε συμπατριώτης.

Δε φταίω εγώ που είμαι χαζορομαντική - η μητέρα μου φταίει που με γέννησε 14 Φλεβάρη
Αστειεύομαι!